Wandelen in Walllonië: Naar de vallei van La Tolifaz

Eén van de nieuwste parcours op originelewandelingen.be is naar de vallei van La Tolifaz. Dit is een wandeling in de buurt van Spa waar de Eau Rouge - of ook wel bekend als La Tolifaz - de leidraad vormt van deze wandeling. Je vindt er diverse kleinere watervalletjes onderweg met als koninginnenstuk een iets grotere waterval aan een houten brug die dan beneden verdwijnt in een kloof en vijftig meter lager in de Eau Rouge stroomt. Een kloof afdalen in België? Het kan dus. 

Naar boven

La Reid vormt de startplek van deze wandeling en de regio hier kent een geaccidenteerd verloop waar verschillende waterlopen hun weg vinden met als beroemdste attractiepleister de watervallen van Coo. Het is dan ook geen verrassing dat water een belangrijk onderdeel is van deze wandeling, althans in de winter. De meeste waterlopen worden namelijk gevoed door regenwater en in de zomer blijft er van al dat regenwater amper of niets over. In de winter daarentegen is het water in overvloed aanwezig. 

De start bij de kerk van La Reid wordt meteen gevolgd door een steile klim naar boven waar je een bescheiden panorama krijgt over het dorpje. De klim naar boven is met ruim zestig meter niet buitensporig veel, maar de stenen ondergrond maakt het toch wat moeilijker om naar boven te komen. Het bankje dat bovenaan staat, is dan een welgekomen plek om even te rusten, ondanks dat de wandeling nauwelijks 1,2 kilometer ver is. Daarna gaat het terug naar beneden en volg je het pad van een beekje waar je net langs loopt. Na ongeveer drie kilometer wacht er een verrassing van formaat. 

Nattevoetenwandeling

Ter hoogte van drie kilometer wandel je door een weiland tot aan een paadje dat naast enkele weides loopt. Groot is echter mijn verbijstering wanneer ik zie dat dit paadje is getransformeerd tot een heuse beek want het is niet mogelijk om langs de randen te wandelen. Ik kan nog wel over prikkeldraad kruipen om langs een weide te stappen, maar ik respecteer het principe van privébezit en er zit dus niks anders op om door deze beek te stappen. Het water is zelfs behoorlijk diep en komt in de buurt van mijn knieën. 

Een weg banen langs de rand is ook niet mogelijk omdat het volgroeid is met struiken en planten en de sporen aan mijn hand verraden dat het planten zijn van een doornige soort. Deze tijdelijke beek is enkele honderden meters lang en ik kom dus met behoorlijk natte voeten uit het water. Ondanks deze winterperiode heb ik geluk met het weer en is het een erg zachte negen graden met nauwelijks wind waardoor de natte voeten toch relatief snel kunnen opdrogen. 

Door bos naar de kloof

Na dit natte-voeten-intermezzo gaat het weer richting omhoog langs het Bois de Rohaimont. Deze bossen bestaan uit heel brede paden wat het eenvoudig maakt om naar boven te wandelen, hoewel het winterweer ook hier talloze plassen heeft gemaakt. De brede paden worden namelijk ook gebruikt door tractors en andere voertuigen waardoor hun sporen kleine kanaaltjes vormen op de wandelpaden. Het is ook de eerste keer dat ik iemand anders zie wanneer een oudere dame haar honden uitlaat met maar liefst vier honden aan de leiband. 

Het bos wordt na 7,5 kilometer verruild voor een scherpe afdaling naar beneden van ongeveer negentig meter. Het kleine pad loopt zigzag naar beneden en is niet ruim bemeten. Voorzichtigheid is geboden door de stenen ondergrond waarbij uitstekende keien wel eens voor ongemak durven zorgen. Bovendien loopt langs het pad een prikkeldraad waar je liever niet op valt. Vervolgens volgt de wandeling een kleine lus langs de Eau Rouge en gaat het lichtjes terug naar boven waar op ongeveer 10,5 kilometer een houten brug is met de grootste waterval van de wandeling. 

Canyoning

Ik hield even halt bij de waterval voor een fotostop, maar niets vermoedend wandelde ik rustig verder toen plots de Wikiloc app melding maakte dat ik moest terugkeren. Het blijkt namelijk dat bij deze wandeling je recht naar beneden gaat wanneer je de grote waterval bij de houten brug tegenkomt. Op dat moment ging ik met mijn handen toch even door het haar, want het gaat hier wel erg scherp naar beneden in deze kloof. Tijd voor een stukje canyoning dus, al klinkt dit veel spectaculairder dan het in werkelijkheid is. 

Het is dus de bedoeling dat je rechts van de waterval mee naar beneden gaat en - geloof het of niet - maar hier is vroeger zelfs een pad voor gemaakt voorzien van trappen. Dit pad is echter in de vergetelheid geraakt en dat maakt het net wat avontuurlijker om naar beneden te gaan. Het moeilijkste stuk is het begin waar je via het houten bruggetje naar het begin van de kloof daalt. Hier zit toch wat hoogteverschil op en de gapende kloof laat zich niet zo gemakkelijk overwinnen. Een omvergevallen boom brengt soelaas en dient als geïmproviseerd object om naar rechts te glijden. De rest van het pad is een stuk gemakkelijker om te dalen, al blijft het opletten waar je je voeten zet. 

Beneden wacht de Eau Rouge op je waar een klein watervalletje het slotstuk vormt van deze kleine canyonervaring. Hierna moet je links van de Eau Rouge blijven en kom je een paar minuutjes later een grotere brug tegen en ben je terug op een grote weg. De Wikiloc app was echter niet zo duidelijk en ik stak de Eau Rouge over - terug met natte voeten tot gevolg - om het juiste pad te vinden. Totaal overbodig dus, want ik had dus net zo goed aan de linkerkant van de Eau Rouge kunnen blijven. 

Bos en servitudes

Tussen kilometer elf en achttien is deze wandeling een tikkeltje saaier want er volgt dan opnieuw een klein stukje bos en wordt het tenslotte afgesloten door een kriskras van servitudes die langs weides passeren. Het gaat hier ook een heel stuk omhoog, maar dit is onverwacht vrij gemakkelijk te doen omdat de bospaadjes breed en verhard zijn en geen stenen ondergrond kennen. Door de vele regenval moet je wel rekenen op heel erg veel modder op de servitudes en uiteraard heel veel plassen. 

Geen twee zonder drie op deze wandeling en alweer vind ik op één van de servitudes een pad dat getransformeerd is tot een beek. Hier kan je wel met heel erg veel moeite langs de randen passeren, maar ik kies voor de gemakkelijkheidsoplossing en stap alweer door deze tijdelijke beek annex servitude met natte voeten als cadeautje. 

Onverwacht passeer ik ook het bordje van de Ninglinspo, een riviertje dat de basis vormt voor naar verluidt één van de mooiste wandelingen in de Ardennen. Dat zal echter voor een andere keer zijn, want in deze donkere winterperiode is er slechts acht uur zonlicht en moet ik zeker op tijd arriveren. 

Conclusie

Dit was voor mij een leuke wandeling die me absoluut deugd heeft gedaan, maar niet vrij is van gebreken. Het gedeelte tussen kilometer elf en achttien is eerder saai en er mochten zeker minder plassen liggen. Het pad dat tot beek was getransformeerd kwam wel heel onverwacht. Als je echter geen schrik hebt van wat natte voeten is dit een mooie wandeling waar je redelijk wat kleine watervalletjes ziet en aan de beginselen van canyoning doet. Voor de avontuurlijkere wandelaar zeker het overwegen waard!

Voor navigatie van de route heb ik gebruik gemaakt van deze route op de app van Wikiloc.