Mijn bioscoopbezoek is ten opzichte van 2017 significant gedaald en daar zijn een aantal redenen voor. 2018 en de eerste helft van 2019 vond ik niet meteen hoogstaand qua cinema, andere hobby's zoals fotografie en de beperkte speeltijd van kleinere films in de zogenaamde arthouse zalen. Er lijkt echter een kentering te komen want in november en december ben ik bijna elke week een film gaan bekijken en de kwaliteit van elke film was zonder meer goed te noemen.
Het voorjaar wordt traditiegetrouw gedomineerd door films die genomineerd zijn voor de Oscars, maar dit jaar was het vet van de soep op dit vlak. Het schitterende Roma werd door Netflix gekocht en werd daarom door het grote publiek nillens willens genegeerd. Dit Mexicaanse drama in zwart-wit verdient het om op een groot scherm bekeken te worden. Het historische kostuumdrama annex komedie The Favourite was een leuke verrassing, Green Book was eveneens een leuke feel good movie, maar wel erg clichématig om het beeldje van beste film in de wacht te slepen.
Het voorjaar betekende geen drukke periode in mijn filmagenda, want ik was slechts naar zeven films gaan kijken tussen maart en augustus. Positieve opstekers waren hier de biopic Stan & Ollie die helaas helemaal geflopt is in de zalen en Vice waar een onherkenbare Christian Bale gestalte geeft aan de Amerikaanse republikeinse politicus Dick Cheney. In het najaar werd het dus drukker in mijn filmagenda met vooral de nadruk op de laatste twee maanden. In september en oktober was het wat kalmer, maar maakte Once Upon a Time... in Hollywood wel een stevige indruk. Qua cinematografie bewijst Tarantino dat hij vooruitgang boekt en wat mij betreft verdient de film een prijs voor zijn sublieme beeldspel.
Teleurstellingen en toppers
Bij de twintig films die ik in 2019 heb bekeken, zijn er niet onmiddellijk teleurstellingen te noteren. Een film waarvan ik misschien wel wat meer van had verwacht, is de Vlaamse film Torpedo. De film begint nochtans sterk met een imponerende openingscène, maar kent daarna een overdreven, bijna kolderieke stijl waardoor het moeilijk is om mee te leven op de dramatische momenten. Uit het Hollywood-aanbod had ik meer verwacht van It: Chapter Two en John Wick 3 - Parabellum. Goede films in hun genre, maar hun voorgangers waren zo goed dat het naar meer smaakte en dat kwam nu slechts in gedeeltelijke porties.
Bij de toppers van 2019 zijn er een heel aantal films te noteren. De film die mij het meest verraste in positieve zin was de superheldenfilm Avengers: Endgame. Dit is entertainment zoals entertainment hoort te zijn en het pretendeert ook niks meer te zijn dan dat. Netflix pakt dit eindjaar uit met een fantastisch triumviraat in de vorm van Martin Scorsese's The Irishman, Marriage Story en The Two Popes. The Irishman is de meest bekende en ook de meest tot de verbeelding sprekende film met een cast van gerenommeerde acteurs zoals Robert de Niro, Al Pacino en de nimmer slecht acterende Joe Pesci. Toch is het Marriage Story dat voor mij de beste film van het jaar is en valt te omschrijven als een liefdesbrief over een scheiding. The Two Popes was voor mij net iets te veel toneelstuk om indruk op mij te maken.
Beoordelingen
Uitstekend (ongelofelijke filmbelevenis):
- Marriage Story
- Roma
- Once upon a Time... in Hollywood
Goed (oprecht van genoten):
- The Favourite
- Green Book
- Stan & Ollie
- Vice
- Avengers: Endgame
- Joker
- Le Mans '66
- The Irishman
- Star Wars: The Rise of Skywalker
Matig (geen grote gebreken, maar ook niet schitterend):
- Pet Sematery
- Rocketman
- John Wick 3: Parabellum
- Yesterday
- It: Chapter Two
- Knives Out
- The Two Popes
Slecht (hiervan moet ik gapen):
- Torpedo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten