In een kleine opwelling is het gebeurd. Ik heb mijn abonnement bij Netflix opgezegd. Ik heb Netflix ruim vijf jaar, maar daar komt volgende maand een einde aan. De reden hiervoor is eigenlijk vrij simpel: ik gebruik amper Netflix. Slechts een handvol titels heb ik dit jaar op Netflix bekeken: Stranger Things, Dark, Star Trek Discovery en Archer als series en The Conjuring en Justice League als film.
Mijn abonnement kost me elf euro per maand en voor negen maanden kijkplezier in 2019 heb ik dus 99 euro betaald. Toch wel een substantieel bedrag voor één seizoen van vier series en twee films. De reden waarom ik Netflix heb opgezegd is dus eigenlijk vrij simpel: het biedt voor mij te weinig waarde voor z'n geld. De vraag die ik me nu zelf moet stellen is: waarom heb ik mijn Netflix-abonnement niet eerder opgezegd?
Business model
Het business model dat Netflix hanteert is eigenlijk vrij simpel en is dat van recurrente, kleine kosten en was op dat vlak één van de pioniers in het mondiale medialandschap. Het komt erop neer dat bij dit business model een gebruiker iedere maand (of een andere vast periode) een klein bedrag betaalt om gebruik te maken van een bepaalde dienst. Bij Netflix was dit in mijn geval dus elf euro per maand. Een schappelijk bedrag, maar als je de som extrapoleert naar vijf jaar gebruik, spreken we over het lieftallige bedrag van 660 euro en dat is toch niet min.
Het verschil met het klassieke aankoopgedrag van vroeger is dat je nu dus niet eenmalig een groot bedrag uitgeeft, maar een veel kleiner bedrag in vaste termijnen. Het gevaar voor de gebruiker is echter dat recurrente bedragen een stuk hoger kunnen oplopen, terwijl de dienst amper of niet gebruikt wordt. Een syndroom waar ik aan leed.
Populairder bij bedrijven
Voor bedrijven biedt een business model van recurrente, kleine inkomsten bijna alleen maar voordelen: het is een continue stroom van inkomsten, ze schakelen de middelman uit en inkomsten zijn op lange termijn een stuk hoger in vergelijking met klassieke fysieke verkopen. Onder het mom van technologische vooruitgang om alles 'in de cloud' te gooien, stappen (software)bedrijven massaal over naar dit model.
Een mooi voorbeeld hiervan is Photoshop en Lightroom. Ik ben ruim een jaar bezig met fotografie en deze twee applicaties zijn de de facto standaarden voor het bewerken en optimaliseren van foto's. Een fysieke aankoop van één applicatie is niet goedkoop en kost al snel meer dan honderd euro. Producent Adobe heeft echter al een tijdje een alternatief in de vorm van Adobe Creative Cloud. Dit is de online-versie van deze twee applicaties en kost tien euro per maand. Niet duur, maar als je de optelsom maakt, komt het gebruik van (ruim) één jaar overeen met de aankoopprijs van één applicatie die je (onbeperkt) kan gebruiken.
Zo heb ik zelf abonnementen bij Netflix, Adobe Creative Cloud en Spotify en kost me dat ongeveer 30 euro per maand voor zaken die ik sommige maanden amper of niet gebruik. Dat zet aan tot nadenken en dat heb ik dus even gedaan.
Laagdrempelig
Ook Spotify gebruik ik niet altijd evenveel, maar het streamen van muziek is iets wat ik frequenter doe. Ik gebruik Spotify in de auto of luister er naar op het werk. Netflix daarentegen gebruik ik niet veel omdat ik toch voornamelijk een filmliefhebber ben en op dit vlak heeft Netflix - nu meer dan ooit - altijd wel teleurgesteld. Het ingenieuze van het business model van de recurrente kosten is echter dat veel van deze diensten zo laagdrempelig zijn dat je het gebruik (of niet-gebruik) ervan amper opmerkt.
Wie kan er zeggen hoe vaak hij naar Spotify luistert of naar Netflix kijkt? Netflix heeft er echter een handige link voor en dan is het resultaat soms behoorlijk confronterend, zoals dat bij mij het geval is. Daarnaast redeneert iedereen bijna in maandprijzen, terwijl het eigenlijk beter is om de diensten van deze bedrijven uit te tellen in jaarbedragen. De bedragen zijn plots een stuk hoger en meer waarheidsgetrouw.
Bovendien wordt ook het principe van customer lock-in gehanteerd waar een gebruiker een bepaalde lijst heeft opgebouwd (van bijvoorbeeld films of liedjes) die hij dreigt te verliezen wanneer het abonnement wordt opgezegd.
Wake-up call
Nochtans kan Netflix weinig verweten worden bij het opzeggen van mijn abonnement. Dit was eigenlijk vrij snel geregeld met een duidelijk zichtbare knop, enkele muisklikken en een bevestiging van de opzegging. Er was eerder een wake-up call van mijn zijde nodig om dit aankoopgedrag aan de kaak te stellen. Laagdrempelige kosten en onzichtbaar gebruik zijn namelijk het perfecte recept om onder de financiële radar te vliegen. Eind dit jaar loopt mijn abonnement van Spotify af en daar is het ook allesbehalve zeker dat ik mijn abonnement ga verlengen.
Wil dit zeggen ik Netflix in de toekomst niet meer ga gebruiken? Zeker niet, want er zijn een aantal goede Netflix-series die ik wil bekijken zoals Stranger Things, maar ik ga wel bewuster omspringen met het gebruik van dergelijke diensten. Dat betekent dus dat het perfect mogelijk is dat ik een abonnement neem voor één of drie maanden en het daarna weer opzeg. Dit kost wat tijd en energie, maar de potentiële kosten die ik ermee uitspaar kunnen significant zijn. Misschien moet iedereen eens dergelijke bezinningsmomenten organiseren in een wereld die alles naar de cloud duwt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten