Deze wandeling in Boninne naar de rotsen van Marche-les-Dames stond al eerder op de planning, maar verplaatste ik naar een andere keer wanneer er regen werd voorspeld. De rotsachtige ondergrond en steile hellingen lenen er zich namelijk niet toe om bij dergelijk weer te wandelen. Het afgelopen weekend kon iedereen echter genieten van een prachtige nazomer en was dit dus het ideale moment om deze wat avontuurlijkere wandeling te ondernemen.
De kortste wandeling
Van alle wandelingen die ik deze zomer in Wallonië heb gedaan, is deze de kortste. De ongeveer elf kilometer heb ik ongeveer op 3,5 uur afgehaspeld en is daarmee zowel qua tijd als afstand de kortste wandeling van allemaal. Dat neemt niet weg dat er soms stevig geklommen wordt om boven te geraken bij het rotsmassief van Marche-les-Dames. Het is de eerste keer bij mijn zomerse wandelingen dat er touwen beschikbaar zijn en die heb ik zeker nodig gehad om boven te geraken, maar ook om af te dalen. Niet alleen kuiten en dijen worden aan het werk gezet bij deze wandeling, maar ook de armspieren.
Deze wandeling komt - net zoals een aantal andere wandelingen die ik eerder dit jaar heb gedaan - van de site Originele Wandelingen en is daar gezegend met vier blokjes wat de op één na moeilijkste categorie is qua wandelingen. De moeilijkheid bestaat uit de stevige beklimmingen en dalingen, maar nog meer uit het vinden van de juiste paadjes. De start aan de kerk van Boninne is eenvoudig, maar al gauw trek ik een klein stukje bos in en kost het me wat moeite om de juiste paden te vinden. Het is vooral een euvel waarmee ik bij het begin en het einde van de wandeling mee kamp. Boven op het rotsmassief zelf zijn er minder paden en vind ik het gemakkelijker om te navigeren met behulp van de app van Routeyou.
Geaccidenteerd landschap
Vorige wandeling bij het uitkijkpunt van Les Sept Meuses bevindt zich op een (grote) steenworp afstand van Boninne, maar de omgeving ziet er toch een stuk anders uit. Beide wandelingen hebben een geaccidenteerd landschap als gemeenschappelijke factor, maar bij de wandeling naar Marche-les-Dames zie ik voornamelijk bossen en uiteraard rotsen. De vorige wandeling kenmerkte zich door het groene karakter van weilanden, akkers en trage wegen. Dat wil niet zeggen dat er geen weilanden zijn, want na twee kilometer wandel ik vrolijk langs akkers en weilanden. Dat duurt echter niet lang, want daarna gaat het richting rotsmassief.
Ik ben niet de enige wandelaar die deze wandeling doet, want een ander koppel is gewapend met kaart, uitgeschreven tekst en GPS ook onderweg. Ik ga vaak de verkeerde richting uit, maar navigatie is niet eenvoudig en ook dit wandelkoppel verliest meer dan eens de weg. Ach, het maakt deel uit van de charme van zo'n wandeling. Er zijn ook een heleboel mountainbikers die op deze zonnige dag door de bospaden van Marche-les-Dames rijden en het gebeurt meer dan één keer dat ik plots moet wegduiken voor een aansnellende mountainbiker. Het moge wel duidelijk zijn dat dit gebied populair is bij wandelaars en fietsers.
Touwen
Wanneer ik in het bos ben, loop ik in lusvorm naar boven om via kleine paadjes naar boven te gaan. Van de voeten wordt wat meer technisch werk gevraagd, maar dat maakt het leuker om naar boven te wandelen. De zwaarste inspanning komt er echter na zo'n vier kilometer wanneer ik met een touw naar boven ga. De helling hier is vrij zwaar en er is een reden waarom hier verschillende touwen staan als hulpmiddel om naar boven te geraken. Deze touwen zijn erg stevig en dik en zijn dus een uiterst geschikt hulpmiddel om jezelf naar boven te hijsen. Het ontziet de beenspieren aanzienlijk, maar vergroot eveneens de kans op stramme armspieren.
De afdaling is aanzienlijk langer, maar ironisch genoeg daarom niet gemakkelijker. Het gaat logischerwijze vrij steil naar beneden en het kost aardig wat kracht en moeite om op een normaal tempo naar beneden te dalen. De touwen dienen goed vastgegrepen te worden en als je te snel naar beneden gaat, bestaat er de kans dat je je handen verbrandt aan de dikke touwen. Ik daal daarom op een vrij laag tempo, maar zo geraak ik zonder kleerscheuren naar beneden.
De rotsen
Het wordt snel duidelijk dat ik vlakbij Marche-les-Dames zit, want aan de voet van de afdaling zijn er drie Nederlandstalige klimmers bezig om naar boven te klimmen. Dit is het Walhalla van de Belgische klimsport en ook de plaats waar koning Albert II omkwam bij een klimpartij. Deze plek is inderdaad niet ongevaarlijk want de rotsen gaan in een hoek van negentig graden loodrecht naar beneden. Rotsen die iets verder uitsteken, zijn een schitterende plek om mooie foto's te nemen, maar ook erg gevaarlijk aangezien je ook honderd meter naar beneden kan kukelen. Ik neem graag mooie foto's, maar zeker hier is voorzichtigheid geboden!
Voor rotsklimmers is het landschap hier ideaal om te klimmen. Zo heeft men tussen twee kliffen een stalen kabel getrokken zodat je er kan over klimmen. De rotswanden zijn nergens zo hoog en steil in België als hier en zijn daarom een fantastische attractiepool voor iedereen die eens iets wat avontuurlijker wil doen dan enkel muurklimmen in zaal. Hier niet ver vandaan is er een stenen pad naar beneden wat wel bijzonder snel naar beneden gaat. De route gaat gelukkig via een andere weg en de afdaling richting Marche-les-Dames gebeurt via een uitgebreide zigzag.
Kapotte brug
Het laatste kwart van deze wandeling doet een korte lus over een hoofdweg waar ik geconfronteerd word met een kapotte brug. Een deel van de brug is namelijk weg en een tuimeling naar beneden is toch ongeveer vijf meter. Via de omheining overbrug ik deze twee brugloze meter brug en daarna gaat het weer richting bos als de hoofdweg opnieuw wordt gekruist. Dan volgt er een toch vrij stevige stijging van ongeveer vijftig meter en hier zijn de paden bezaaid met omvergevallen boomstammen, net zoals op de rest van het parcours.
De laatste anderhalve kilometer loopt over vrij vlak terrein en ik beland opnieuw in het dorpje van Boninne. Het dorpje is vrij klein en heeft enkel een restaurant waar je iets kan eten. Een café om wat gerstenat te nuttigen is er bij mijn weten helaas niet.
Conclusie
Kort, maar krachtig is een geschikte omschrijving voor deze wandeling. Ze is vrij kort, maar daarom niet minder leuk om te doen. Integendeel, het is de eerste keer dat ik touwen gebruik om te stijgen en te dalen en dat bezorgt deze wandeling wel een avontuurlijk tintje. Paden zijn soms moeilijk om te vinden, maar met wat trial and error lukt het ook. Bovenop de rotsen van Marche-les-Dames geniet je van een prachtig uitzicht en de kleine(re) paadjes vragen wat extra techniek van je voetenwerk. Dit smaakt naar meer en mijn enige kritiek is dan ook dat het misschien net wat langer mocht zijn.
De route vind je via deze link op Routeyou.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten