Reisverslag Patagonië - deel 4: Zuidelijke hoogtepunten

Dag 11 - Naar htet zuiden!

Het pendelen met de bus wordt vanaf dag elf ingeruild voor de eerste van vier binnenlandse vluchten. Hoewel de vlucht zelf amper anderhalf uur duurt, staat de elfde reisdag voornamelijk in het teken van het pendelen tussen Bariloche en El Calafate en El Chalten. Het Argentijnse merendistrict zeggen we ’s ochtends vaarwel en we trekken naar het zuiden in de buurt van het Patagonische ijsmassief, één van de grootste ijsvelden ter wereld na Antarctica.

Wanneer de landing langzaam wordt ingezet, worden we getrakteerd op de prachtige vergezichten van meanderende rivieren die turquoiseblauw kleuren. Hoewel we in El Calafate landen, is dit niet onze eindbestemming. We nemen namelijk nog de bus om 220 km verder te rijden naar El Chalten. Dit is misschien wel de meest bijzondere busrit van de hele rondreis want we komen onderweg niks tegen behalve steppen waarop af en toe een verdwaalde barak staat waar lokale koeien in kunnen schuilen. Plots duikt dan El Chalten op wat tot 1985 niet meer dan een verzameling van enkele huisjes was omdat Argentinië dit grondgebied voor zich opeiste.

Nu is El Chalten één van de populairdere vakantiebestemmingen in Patagonië en dat heeft het te danken aan zijn aantrekkelijke wandelroutes en is het ook een favoriete bestemming voor bergbeklimmers die de moeilijke top van de Fitz Roy willen bedwingen. Het dorpje telt 15000 inwoners en de lokale economie staat bijna exclusief in het teken van toerisme met massa’s hotels, hostels, B&B’s, souvenirshops, winkeltjes, taxi’s en eetgelegenheden. We komen in de vroege avond aan en de Argentijnse zomer laat in theorie nog een avondwandeling toe. In theorie, want bij aankomst regen het pijpenstelen en is mijn eerste bekommernis om eten en drank te bemachtigen voor de wandeling van de volgende dag.

Dag 12 - Hoogtepunt

Voor ik aan de reis begon waren de wandelingen in El Chalten en Torres del Paine mijn persoonlijke hoogtepunten, samen met de ice trekking op de Perito Moreno-gletsjer. De verwachtingen voor deze dag waren dus hooggespannen, maar het beeldmooie landschap van El Chalten heeft niet teleurgesteld en een dagvullende hike is voor mij het hoogtepunt van deze reis geworden. El Chalten kent verschillende routes en met enkele reisgenoten haddenwe besloten om een taxi te nemen om te beginnen bij El Pilar. Tenminste als we eerst een taxi konden vinden. Het bleek namelijk dat die ochtend alle beschikbare taxi’s al gereserveerd waren. We gingen dan maar te voet naar het toeristisch centrum van El Chalten en daar werd ons geduld na een half uurtje beloond met twee taxi’s.

Bij het begin van de wandeling bij El Pilar leer ik onmiddellijk twee dingen over Patagonië en El Chalten in het bijzonder: het landschap is enorm spectaculair en het waait er verschrikkelijk hard. De route naar Poincelot gaat op en neer, maar is met de nodige tussenpozen best te doen. Af en toe word ik getrakteerd op een glimp van één van de gletsjers van de Fitz Roy. De zwaarste inspanning lever ik echter rond de middag wanneer ik naar Laguna de los Tres klim. Deze gletsjertop is de sterattractie van El Chalten omdat dit het hoogst gelegen punt is van El Chalten en prachtige panorama’s biedt van de omgeving.

De klim zelf is behoorlijk steil: 400 meter klimmen op amper één kilometer afstand op losse stenen en een massa volk. Het kost me de nodige moeite om boven te geraken, maar met behulp van talrijke pauzes en wat doorzettingsvermogen geraak ik eindelijk boven. Was de wind op de plattere stukken al verschrikkelijk hard, dan neemt het hier orkaanachtige proporties aan met windsnelheden van 110 km/u en meer. Laguna de los Tres zelf is eigenlijk niet veel mooier dan andere lagunes in de buurt, maar het geeft wel een enorm voldaan gevoel om de top bereikt te hebben. De prachtige vergezichten vanaf deze top zijn dan een fantastische bonus. De daling terug naar Laguna de los Tres gaat vrij vlot en vanaf Poincelot is het ongeveer 12 km terug naar El Chalten.

Vanaf Poincelot naar El Chalten word je op deze route getrakteerd op fantastische omgevingen en is het een waar wandelfestijn voor ogen en voeten. Het veranderlijke weer wordt ook hier geïllustreerd. Vlak na Poincelot trek ik mijn handschoenen aan omwille van de koude en zie ik sneeuwvlokjes dwarrelen. Een uur later zit ik bij een lagune waar een stralende zon je uitnodigt om te zonnebaden en daar maken enkele mensen gretig gebruik van. Na deze lagune kom ik het mooiste stukje natuur van de gehele reis tegen: de vallei van El Chalten waar een meanderende turquoiseblauwe rivier voor een fraai schouwspel zorgt tussen de indrukwekkende rotsen. Ik haal ontelbare keren mijn fototoestel boven om de ultieme foto te nemen en het ene plekje is nog mooier dan het andere. Zelfs de harde ijskoude wind is bij dergelijke landschappen geen spelbreker. Rond half vijf kom ik als laatste aan bij het hotel, maar kan ik ook wel zeggen dat ik als enige (wellicht) de mooiste route heb gewandeld van iedereen.

Dag 13 - Uitblazen

Op deze dag vertrekken we om 15u met de bus naar El Calafate en is er dus nog voldoende tijd om een stevige wandeling af te leggen. Ik gebruik deze dag echter als halve rustdag aangezien de vorige wandeling behoorlijk stevig was en voor mij een aanzienlijke inspanning betekende. Eerst koop ik echter een nieuwe rugzak aangezien de vorige dag een slachtoffer eiste in de vorm van een niet meer functionerende rits bij mijn vorige rugzak. Dit betekent dat ik mijn rugzak niet meer kan sluiten en eigenlijk zo goed als onbruikbaar is. Ik betaal de volle pot voor een nieuw exemplaar, maar de nieuwe rugzak is wel praktischer dan mijn vorige.

De kortste wandelroute in El Chalten is mijn route voor deze dag en is een vrij vlak parcours dat soms op en neer gaat, maar eigenlijk nog best te omschrijven valt als ‘vals plat’. Deze gele wandelroute kwam ik de dag ervoor al rijdend tegen, want toen de taxi naar El Pilar reed, kruiste dit grotendeels deze route. Eindbestemming van dit wandelpad is een leuk watervalletje dat op deze zonnige dag voor een beetje verfrissing zorgt. Het is bijlange na niet zo spectaculair als mijn vorige wandeling, maar wel een leuke wandeling om te ontspannen. Deze wandeling is echter vrij snel afgerond en ik gebruik de rest van de tijd om op mijn duizendste gemak iets te eten en te drinken en daarna te genieten van deze stralende dag op een bankje in El Chalten.

De bus brengt in ons in de late namiddag naar El Calafate en net zoals twee dagen eerder komen we onderweg bijna niks tegen op dit verlaten stukje Patagonië. Het hotel in El Calafate ligt net buiten het centrum waardoor we twintig minuten wandelen om iets te kunnen eten. Het moge wel duidelijk zijn dat mijn voeten weinig rust kennen in deze drukke periode.