Eén van de meer recente aanwinsten in het aanbod van meerdaagse wandelingen op Belgische bodem is de Eislek Trail. Deze wandeltocht verbindt het Belgische La Roche-en-Ardenne met het Luxemburgse Kautenbach wat goed is voor zo'n 106 kilometer wandelplezier. Deze trail heeft het kwaliteitslabel "Leading Quality Trail" verdiend wat garant moet staan voor een kwalitatieve wandeltocht. Criteria zijn namelijk zo opgesteld dat er een maximum aan natuurpaden is voorzien, er op regelmatige tijdstip een attractief punt is voorzien en nog een hele resem kwaliteitseisen.
Dit heeft ervoor gezorgd dat de Eislek Trail op korte tijd is uitgegroeid tot één van de populairdere trails in de Benelux. Aangezien ik een verlengd weekend had voorzien met vier dagen leek me dat een uitstekend moment om de Eislek Trail te doen. Deze wandeltocht wordt in vijf etappes gedeeld en dat betekent dus dat ik de laatste etappe (van Nadrin naar La Roche-en-Ardenne) heb overgeslagen bij deze vierdaagse. Een week later werd dit alsnog goedgemaakt met een dagwandeling van Nadrin naar eindhalte La Roche-en-Ardenne.
Transport
- De spoorlijn tussen Luik Guillemins en Luxemburg stad bedient de stations van Kautenbach en Clervaux waar je kan afstappen. Dit is een rechtstreekse lijn en het duurt ongeveer twee uur om tot in Kautenbach te geraken (Clervaux is iets sneller). Een kaartje kost 12,5 euro, maar is enkel van toepassing op het Belgische spoorweg. Het Luxemburgse spoorverkeer is namelijk gratis (in tweede klasse).
- Hoewel de Eislek Trail niet (helemaal) langs Troisvièrges passeert, kan je hier ook uit de trail stappen of juist aansluiten. Troisvièrges is het eerste grote station in Luxemburg en gaat naar diverse richtingen (het is te zeggen, meer dan twee).
- Houffalize, Nadrin en La Roche-en-Ardenne zijn niet met de trein bereikbaar en hier ben je afhankelijk van de bus.
Overnachtingen
- Hotel du Commerce in Clervaux: 117 euro, een erg verzorgd hotel met grote kamers en een zwembad voor de liefhebbers. Er is ook een restaurant waar je 's avonds iets kan eten. De kaart is niet erg goedkoop, maar er zijn genoeg alternatieven in Clervaux zelf.
- Domaine du Moulin d'Asselborn in Asselborn: 126 euro, een voormalige watermolen die is omgebouwd tot hotel op een gezellig plekje. Wat minder luxueus dan het vorige hotel, maar zeker niet slecht. Ook hier kan je 's avonds eten met een heerlijke kaart. Wel opletten voor administratieve foutjes qua prijzen, want ik heb de indruk dat dit hier regelmatig gebeurt.
- Vayamundo in Houffalize: 137 euro, groot was mijn verbazing wanneer ik een enorme betonblok zag verschijnen net naast het Ardeense woud. Dit is een resorthotel voornamelijk bedoeld voor gezinnen met (jonge) kinderen. De kamer zelf is dik in orde, maar de prijs is wel erg hoog. Het eten is enkel in buffetvorm en kost 28,5 euro extra. De wachttijden bij het buffet kunnen bovendien lang duren.
- In Nadrin stapte ik uit de trail, maar op Google Maps staat er het hotel Les 5 Ourthes vermeld waar je op het einde van dag vier zou kunnen stoppen. Bij mijn passage bleek dit (in de zomer?) eerder een vakantiewoning te zijn. Best dus nakijken of je hier kan overnachten wanneer je de volledige trail wil doen (en niet wil kamperen)
Praktische zaken en weetjes
- De Eislek Trail maakt deel uit van de Escapardenne waarvan de Lee Trail ook deel uitmaakt
- Je kan de Lee en Eislek Trail combineren en dit is samen 158 kilometer wandelplezier, 106 kilometer voor de Eislek Trail en 53 km voor de Lee Trail (en één kilometer overlap gok ik?)
- De Eislek Trail is uitgerust met het kwaliteitslabel "Leading Quality Trail" waaraan een specifieke set van voorwaarden moet voldaan zijn vooraleer je dit label krijgt toegedicht. De Escapardenne is daarmee overigens de enige trail in de Benelux die over dit label beschikt.
- De trail is netjes over Luxemburg en België verdeeld. Twee etappes bevinden zich in België (Houffalize-Nadrin en Nadrin- La Roche-en-Ardenne), terwijl er twee in Luxemburg gesitueerd zijn (Kautenbach-Clervaux en Clervaux-Asselbornmillen). De derde etappe tussen Asselbornmillen en Houffalize is netjes verdeeld over Belgisch en Luxemburgs grondgebied.
- Naast de meerdaagse wandeling zijn er ook achttien aparte wandelingen (Eislek Pied) in lusvorm die je hier kan terugvinden
- Het kan nooit kwaad om eens een kijkje te nemen op de officiële site om eventuele waarschuwingen te lezen. Je vindt er uiteraard ook andere informatie zoals accommodatie, routeinformatie, bivakkeren, enzovoort.
- Je kan er ook voor opteren om de trail te doen met behulp van bagagevervoer
- Er worden ook pakketreizen aangeboden die zowel accommodatie als bagagevervoer regelen
GPX-routes
Net zoals bij de Alta Via I heb ik mijn routes geregistreerd op Wikiloc en vind je de links hieronder. De routes zijn vrij accuraat, maar hier en daar ben ik soms wel eens (enkele tientallen meters) verkeerd gelopen. De etappes lopen waar mogelijk de officiële route van de Eislek Trail, behalve bij dag twee waar er werken waren aan een brug en ik wel een omleiding moest nemen.
Donderdag 21 juli
|
Van |
Kautenbach |
|
Naar |
Clervaux |
|
Afstand |
25,75 km |
|
Meters stijgend |
870 |
|
Meters dalend |
775 |
|
Wandeltijd |
5u26 |
Hoewel ik meerdere trekkings heb gedaan, zat een meerdaagse wandeling in het vaderland nog niet in mijn programma. Met de Eislek Trail maak ik komaf met die lacune aangezien deze trail door Groot-Hertogdom Luxemburg en België loopt. De trail wordt officieel in vijf etappes opgedeeld, maar in het verlengde weekend had ik maar vier dagen ter beschikking en dus stopte ik in Nadrin. Maar voor het zover is, wacht er de eerste etappe: die van Kautenbach naar Clervaux.De Eislek Trail kan van La Roche-en-Ardenne naar Kautenbach of omgekeerd gevolgd worden, maar verreweg de meeste wandelaars gaan van Kautenbach naar La Roche-en-Ardenne. De officieuze startplaats is het station aangezien de trail zich hier vlakbij bevindt. Vanuit het station Luik Guillemins is er trouwens een rechtstreekse verbinding naar Kautenbach (de lijn Luik Guillemins-Luxemburg stad) waar je op ongeveer twee uur bent.
Eenmaal bij het station stap ik via de spoorwegtunnel naar het centrum van Kautenbach waar de officiële startplaats is. Hier volg ik (erg) kort een beekje, maar het is de eerste beklimming van de dag die de start kleurt. Maar liefst honderdvijftig meter gaat het omhoog, weliswaar gedeeltelijk op verhard wegdek. Het is een euvel waar ik deze dag wel meermaals mee word geconfronteerd. Die hoogtemeters worden daarna stante pede gewist, want in het bos wordt onmiddellijk gedaald naar de plaatselijke camping van Kautenbach.
De trail gaat langs deze camping en verdwijnt dan opnieuw in het bos. Na 5,4 kilometer is het even opletten, want het pad gaat plots naar rechts, maar is makkelijk te missen. Via donkere dreven en een (in deze tijden eerder droge) beekvallei gaat het naar het kleine kasteel van Schüttbuerg. Op dit gedeelte van de route gaat het erg geaccidenteerd en in totaal telt deze wandeling 870 hoogtemeters. Dat is een alleraardigst aantal, maar de waarheid is dat dit spectaculairder is op papier dan in realiteit. Een flink aantal van deze hoogtemeters bevinden zich op (half-)verhard wegdek en hellingen hebben niet echt de neiging om te bijten in de kuiten, tenzij een erg kort stukje hier en daar.In Wilwerwiltz op ongeveer de helft van de wandeling neem ik een korte pauze bij een cafeetje waar ik mijn suikervoorraad aanvul in de vorm van een cola. Het is ook een goed idee om hier even te pauzeren aangezien de kilometers hierna maar aan de saaie kant zijn. Eerst via straten en daarna een te lange grindweg zorgen voor weinig animo. Het boslandschap maakt eveneens plaats voor velden en weilanden waardoor dit traject helaas toch teleurstelt op gebied van variëteit en landschap.
Na 18 kilometer geeft het bos weer teken van leven, maar in dit naaldwoud is het eentonigheid troef. Hier wacht een klim van ruim 130 meter, maar die worden gelijkmatig over anderhalve kilometer verdeeld waardoor het stijgingspercentage niet al te veel problemen zou mogen betekenen. Hier is het wel even opletten bij het kiezen van het juiste pad, want op een kruispunt volgt de Eislek Trail juist een klein paadje dat ietwat verscholen zit en niet opvalt tussen de andere grote dreven.
Toch is eerder het einde dat deze wandeling nog wat cachet geeft. In de laatste kilometers gaat het eerst over een fraai graspad richting Clervaux wat later overvloeit in een plateau waarop tarwe wordt verbouwd. Via opnieuw een verharde weg is het aanlokkelijk om rechtdoor te gaan om zo snel mogelijk de eindhalte te behalen. De officiële weg slaat echter rechts af en met goede reden. Dit pad volgt nog een laatste stukje bos en natuur in een dalend pad en wat mij betreft is dit misschien wel het mooiste stukje natuur van de tweede helft van deze wandeling. En het zou toch jammer zijn om dat te missen.Mijn slaapplaats voor deze dag is het gezellige Hotel du Commerce dat in het centrum van Clervaux is gelegen. Dit burchtdorpje is het overigens waard om apart te verkennen want het is uitgerust met een mooie abdij die gelegen is op de top van een lokale heuvel. Ook het kleine, maar gezellige centrum is een (drank)stop waard.
Helaas ben ik niet erg positief over de eerste dag van de Eislek Trail. Met name de tweede helft heeft een gebrek aan diversiteit en wordt geplaagd met veel (half-)verhard wegdek. De eerste helft is wat toffer met mooie passages door bos en hier en daar stukjes over een heuvelkam. Als totaalplaatje is het helaas te weinig om me continu geboeid te houden en dat is ook de reden waarom ik deze etappe vrij snel heb afgewerkt.
Vrijdag 22 juli
|
Van |
Clervaux |
|
Naar |
Asselbornmillen |
|
Afstand |
22,24 km |
|
Meters stijgend |
617 |
|
Meters dalend |
538 |
|
Wandeltijd |
4u36 |
De tweede etappe van de Eislek Trail gaat verder op het elan van de eerste dag en dat betekent dus - helaas - redelijk veel (half-)verharde wegen en niet veel landschappelijke variëteit. Gaandeweg transformeert de route echter met leuke bospaadjes en passages door heidegebied waardoor die toch interessanter wordt dan de eerste dag. Met ruim zeshonderd hoogtemeters is het weer een stevige stapper, maar hellingen zijn op deze dag eigenlijk nooit moeilijk om te nemen.Ik vertrek bij Hotel du Commerce, maar na amper vijftig meter maak ik al een kleine pitstop bij een kruidenierszaak om wat proviand in te slaan. Tussen Clervaux en Houffalize is er namelijk geen winkeltje te vinden, tenzij je van het pad afwijkt (zoals bv. in Troisvièrges). Vervolgens ga ik verder waar ik een dag eerder het pad heb verlaten. Dat houdt een kleine, maar pittige stijging in en vervolgens gaat het via een bospad naar de Onze-Lieve-Vrouwkapel van Loreto na 2,5 kilometer.
Na een kort intermezzo op een autoweg word ik aangenaam verrast wanneer ik een mooi graspad aantref dat me leidt naar bos. Hier ben ik aanbeland bij het meest saaie stuk van de wandeling want ik kijk uit op een grote bouwwerf en de kilometers hier gaan langs brede bosdreven en grindwegen. Het enige positieve dat ik over dit stuk kan vertellen is dat er redelijk mooie panorama's te bewonderen zijn in de verte, maar daarmee is helaas ook alles gezegd.Gelukkig wordt het vanaf nu beter, te beginnen met een passage langs een spoorwegbrug die vervolgd wordt door een fraai graspad naast een beekje. In het bos wachter er een stevige klim die gestaag wordt opgebouwd. De grootste blikvanger is te vinden na ruim acht kilometer waar een monument is opgetrokken voor een ongeval met een tweemotorig vliegtuigje in 1945. Via een mooi zigzaggend bospad gaat het naar beneden waar andermaal een grindweg wacht, maar al snel wordt vervangen door een klein graspad dat ik in eerste instantie miste. Hoewel het landschap dezelfde eentonigheid kent als bij de eerste dag, is er wel meer afwisseling omdat verschillende landschappen elkaar sneller opvolgen.
Via een geaccidenteerd parcours gaat het in een opeenvolging van bos en open vlaktes richting Troisvièrges. Aan mijn linkerzijde is het voormalige klooster van Cinqfontaines gelegen dat een duister Nazi-verleden met zich meedraagt. In het verleden werden hier namelijk joden vastgehouden waarvan sommigen in concentratiekampen terechtkwamen. Op een camping in Troisvièrges is er een klein beekje en zodoende begint het landschap toch wat meer variëteit te tonen, hoewel dat niet het sleutelwoord is voor deze etappe.Het patroon van open vlaktes, heidegebied en boslandschap domineert de tweede helft van deze wandeling en daarom is deze tweede dag een stuk meer genietbaar dan de eerste dag die naar mijn bescheiden mening toch wat eentonig was. Dat neemt niet weg dat ook hier weer wat mindere punten zitten in de vorm van (te) lange passages langs straten. De Eislek Trail is geen meerdaagse wandelroute die je in de jungle dropt, maar als men pocht met het label van quality trail had ik toch gehoopt op meer natuurlijke paden. Hoewel men beweert dat meer dan tachtig procent van de paden een natuurlijk pad is, voelt dit door de vele straten en grindwegen op de eerste twee dagen toch niet zo aan.
Net zoals de eerste dag eindigt de tweede dag op een positieve noot, want de passage door heidegebied is echt een voltreffer. Hoewel het nog geen augustus is, staat de heide volop in bloei en dat levert prachtige kleuren op waarvan paars de meest aanwezige is. Het laatste stukje brengt me via bos en opnieuw een autoweg bij Domaine du Moulin d'Asselborn, een voormalige watermolen die tegenwoordig door het leven gaat als hotel en restaurant.Deze tweede etappe kent een dieselstart: traag en twijfelachtig op gang komen om uiteindelijk sterk te eindigen. Het open karakter in het midden van deze route heeft me aangenaam verrast, net zoals het heidegebied op het einde. De vele (half)-verharde wegen blijven een doorn in het oog, maar is gelukkig wel minder aanwezig dan op de eerste dag.
Zaterdag 23 juli
|
Van |
Asselbornmillen |
|
Naar |
Houffalize |
|
Afstand |
20,11 km |
|
Meters stijgend |
258 |
|
Meters dalend |
330 |
|
Wandeltijd |
3u55 |
De derde dag van de Eislek Trail staat geboekstaafd als de overgangsetappe van het gezelschap en dan ben ik waakzaam. Dit is namelijk dikwijls een eufemisme voor routes die wat saaier zijn, maar tot mijn grote verrassing is deze etappe relatief gevarieerd. Vooral de passage rondom het kanaal van Bernistap is een hoogmis voor de wandelaar.De route loopt vlak langs de watermolen waar ik overnachtte en dat maakt het wel heel erg gemakkelijk om het pad terug op te pikken. Langs het rustig kabbelende Trëtterbaach gaat het heel erg gestaag omhoog richting het plateau van Wincrange. De hoogtemeters zijn op deze dag eerder beperkt omdat dit plateau de waterbekkens van de Maas en Moezel met elkaar verbindt. Dit was ook de reden om in 1827 een prestigeproject uit de grond te stampen. Het Kanaal van Bernistap moest deze twee waterbekkens met elkaar verbinden, maar het project is nooit voltooid geraakt omdat het grotendeels gefinancierd werd door de Nederlandse koning Willem van Oranje en die steun viel dus weg na de Belgische revolutie.
Het natuurgebied van dit kanaal staat wat later op de agenda geprogrammeerd, maar eerst is het tijd voor - wat mij betreft - de mooiste beekvallei van de gehele Eislek Trail en nauwe graspaadjes die geprangd zijn tussen verschillende weilanden. Het is hier gemoedelijk wandelen tussen de grazende koeien, hoewel ik toch vragen stel bij sommige graspaadjes. Die zijn immers zodanig klein dat het toch wel wat moeilijk wordt voor twee wandelaars om elkaar te kruisen wanneer ze beide van een tegengestelde richting komen. Bij mijn doortocht was het echter opvallend rustig en kom ik maar sporadisch andere wandelaars tegen.Af en toe duikt er weer de onvermijdelijke grindweg op, maar over het algemeen is de afwisseling tussen de paden zonder meer goed te noemen. Na drie dagen wandelen op de Eislek Trail merk ik toch een veranderend patroon op waarin landschappen toch meer gevarieerd worden. Dit wordt geïllustreerd door een (bescheiden) holle weg wat ik voor een eerste keer zie op deze trektocht. Toch blijft variëteit van de landschappen helaas één van de zwaktes in deze Ardennenstapper.
Tussen kilometer acht en negen wordt het hoogste punt van de Eislek Trail bereikt en beland ik in Belgisch Luxemburg en wordt het Groot Hertogdom vaarwel gezegd. In het gehucht Buret gaat het even over autowegen, maar dan breekt het mooiste moment van de dag aan. Geheel onverwacht beland ik namelijk bij het kanaal van Bernistap dat ik bezoek via een paadje dat wel heel erg gemakkelijk gemist kan worden. De tunnelmond van het kanaal bevindt zich bij het begin van dit paadje, maar vergt wel even waakzaamheid. Door de jaren heen is dit kanaal dicht geslipt waardoor het waterpeil wel erg hoog rijkt.
Wat ik bij deze strook van natuurgeweld wel kan waarderen is het wilde karakter ervan. Het kleine paadje wordt net niet overwoekerd door het aanwezige groen van de planten en ook het stilstaande water lijkt hier al eeuwen te hebben doorgebracht. Dichter dan dit ga je niet bij een junglegevoel geraken op deze Eislek Trail. Dit is dan ook een dankbare plaats om enkele fotostops in te lassen. Op deze trail miste ik tot dusver zaken die deze meerdaagse tocht uniek maken, maar van het Kanaal van Bernistap kan je ongetwijfeld zeggen dat het de Eislek Trail differentieert ten opzichte van andere trails.Het hoogtepunt van de dag leidt helaas een overgang in waarin mindere momenten aan bod komen. Via een wat saaie grindweg gaat het een klein beetje omhoog, al biedt het ook mooie uitzichten aan van de omgeving. In het dorpje Tavigny wordt het even asfalt vreten en daarom houd ik even halt bij een bankje dat zich vlakbij het kasteel van Tavigny bevindt. Dit kasteel werd bijna twee eeuwen geleden gebruikt als verblijfplaats voor de ingenieurs die meewerkten aan het Kanaal van Bernistap.
Via graspaden en voornamelijk half-verharde tractorpaden kom ik enkele Chiro-kampen tegen om na achttien kilometer opnieuw bos aan te treffen op mijn weg. Houffalize is het land van de mountainbikers en het is dan ook geen verrassing dat ik een aantal wielerenthousiastelingen tegenkom wanneer ik steeds dichter bij Houffalize kom. De laatste uitdaging van de dag is een pad dat zo'n negentig meter daalt en soms is het toch even opletten waar ik mijn voeten zet. De stopplaats voor vandaag is hotel Vayamundo dat vlak naast de Eislek Trail ligt.
Mijn derde en laatste overnachting vindt dus plaats in Vayamundo dat de allures van een resorthotel heeft. Dat betekent - zeker in de zomervakantie - veel hotelgasten en dat vertaalt zich ook in lange(re) wachtrijen bij ontbijt en avondeten. Als je op zoek bent naar rust, is het een beter idee om een hotel of camping te zoeken in het centrum van Houffalize of wat verder erbuiten.Wat een overgangsetappe moest worden, is uiteindelijk een ontzettende meevaller geworden met een - voor de Eislek Trail - relatief gevarieerd landschap en de passage langs het Kanaal van Bernistap is misschien wel mijn persoonlijk hoogtepunt van de gehele trail. De onvermijdelijke kilometers op grindwegen zijn zeker in de tweede helft een smet op het blazoen, maar ik heb er me nu minder aan gestoord dan bij de eerste dag. Door het geringe aantal hoogtemeters is dit een etappe die je snel kan afhaspelen, maar toch raad ik aan om op het gemak deze etappe te doen aangezien ze misschien wel de meest gevarieerde is van de gehele trail.
Zondag 24 juli
|
Van |
Houffalize |
|
Naar |
Nadrin |
|
Afstand |
25,45 km |
|
Meters stijgend |
744 |
|
Meters dalend |
706 |
|
Wandeltijd |
5u24 |
Op de vierde - en eveneens mijn laatste - dag schakelt de Eislek Trail een versnelling hoger in, want zeker in de tweede helft wordt het parcours technischer dan de vorige etappes. De rotsachtige bodem rondom de oevers van de Ourthe stapt wat moeilijker, maar de ervaring is ook een stuk lonender. Deze omgeving steekt toch met kop en schouders uit boven de rest van de trail.De eerste kilometers gaan door Houffalize en dit is een goede gelegenheid om proviand in te slaan aangezien de route voorbij de lokale Delhaize gaat. Tot en met de eindhalte van La Roche-en-Ardenne ga je geen andere winkeltjes tegenkomen. Voor mij is dit echter mijn laatste dag en heb ik dus geen schrik voor een gewisse hongerdood. Via een trap en stijgende straten beland ik na minder dan twee kilometer in het bos, de voornaamste wandelhabitat voor vandaag. In de zomer is Houffalize ook de thuishaven van vele evenementen en dat is wellicht de reden waarom ik 's ochtends word getrakteerd op een danshit van 2Fabiola wanneer die veel te luid door de speakers knalt op een terrein waarop ik uitkijk.
De eerste kilometers door het bos zijn weinig hoopgevend wanneer ik andermaal over brede paden ga waar tractorsporen verraden dat hier regelmatig aan houtkap wordt gedaan. Het zorgt voor een beter zicht op de vallei, maar ik denk niet dat veel natuurliefhebbers daar gelukkiger van worden. Van de chalets die ik na ruim vier kilometer aantref evenmin, want deze huisjes staan hier potsierlijk te wezen in de natuur. Dan is er nog het viaduct van de E25, maar dit is echt wel het laatste stukje menselijke wanorde op het traject van vandaag.Vanaf nu (rond kilometer zes) wordt het allemaal wat leuker: de paadjes worden kleiner, de hellingen wat steiler, de bodem is rotsachtiger en het landschap mooier. Met name de waterlopen stelen de show in deze omgeving. Dat heeft de rest van het wandelminnend publiek in de buurt ook begrepen, want ik kom hier een scheepslading wandeltoeristen tegen waarvan ik niet meteen vrolijk word. Als je hier op een zondag komt in de zomervakantie kan je veel dingen verwachten, maar alleszins geen rust... De steilste beklimming van de dag na acht kilometer neem ik sneltreinvaart om deze mensenzee te ontlopen.
Op het plateau van Bonnerue wordt het landschap meer open en gaat het veelal langs graspaden en (half-)verharde wegen. Zeker niet het meest aantrekkelijke gedeelte van de wandeling, maar het goede nieuws - voor mij althans - is dat het aantal wandelaars ook recht evenredig vermindert. En de mooie panorama's over de omgeving zijn sowieso ook geen straf. Via een dalend graspad kom ik opnieuw in een bos terecht en ongeveer in het midden van de wandeling houd ik een eerste pauze bij een kleine, betonnen brug.Vanaf hier gaat het terug omhoog en het is een voorbode voor het meer technische parcours dat zich langzaam ontvouwt. Eerst gaat het nog gemoedelijk over brede paden, maar enkele kilometers later word ik getrakteerd op kleine bospaadjes en vooral bij de afdalingen is het dan even opletten. Met name de stenen en geulen bij sommige paden vragen wat aandacht. Het is hier bovendien een stuk rustiger dan bij de rest van de wandeling en dan is het dubbel zo leuk om te genieten van deze omgeving.
Het moment van de waarheid is aangebroken na ruim 15,5 kilometer wanneer het tijd is om te wandelen naar Barrage de Nisramont. Dit stuk van het traject is technisch wellicht het meest veeleisende gedeelte van de Eislek Trail. Het is geenszins supermoeilijk, maar vergt toch enige tredzekerheid. Aan de oever van de Oostelijke Ourthe gaat het van boven naar beneden en omgekeerd op een rotsachtige bodem. Vorig jaar deed ik al een uitgebreide wandeling rondom Barrage de Nisramont en dat was toen één van mijn favoriete wandelingen van 2021 omdat die zo sportief en gevarieerd is. Hetzelfde geldt dus voor deze wandeling.Het moeilijkste stuk is tot en met het kunstwerk van Avolare waar de Oostelijke en Westelijke Ourthe samenstromen en daarna door het leven gaat als simpelweg Ourthe. Dit is eveneens een verplichte stopplaats omdat het een adembenemend uitzicht biedt op zowel de samenstroming als de omgeving zelf. Tot en met het stuwmeer van Nisramont is het nog eens twee kilometer verder, maar dan liggen de moeilijkste passages achter de rug. Toch mag het geaccidenteerde parcours niet onderschat worden, want de korte klimmetjes kunnen soms venijnig zijn. Toch wil je dit niet te snel doen, want er bestaat geen twijfel over dat dit de Eislek Trail op z'n mooist is.
Verreweg het gevaarlijkste moment van de dag wacht na bijna twintig kilometer bij het stuwmeer van Nisramont. Hier is namelijk een bistrot en ik kan niet aan de verlokking weerstaan om een Duvel te nemen op deze toch wel warme zomerdag waar het dertig graden is. Het lichaam kan het gerstenat wel waarderen, het brein wat minder want op een lege maag komt dit verduiveld bier toch wel hard aan. Het vervolg wordt daarna ingezet op een toch wel hobbelig pad naast de oever van de Ourthe en ik dien toch af en toe uit te kijken voor laaghangende bomen en boomwortels. Via een stijgend graspad gaat het naar Ollomont, het laatste gehucht van de dag.In Ollomont gaat het opnieuw (fel) naar beneden en dit is zowaar één van de weinige plekken waar er nog water te vinden is in de bossen in deze gortdroge zomerperiode. De Ourthe houdt me opnieuw gezelschap en ook hier is het weer een plezier om langs de oever te stappen. Het laatste loodje van de dag is een stijging van negentig meter die me naar de parking van Le Hérou brengt. Eerst via een graspad, maar in het bos wordt het paadje net een tikkeltje steiler. De meest sportieve etappe van de Eislek Trail klokt eindelijk af op 744 hoogtemeters die vast en zeker zwaarder zijn dan de hoogtemeters van de eerste dag tussen Kautenbach en Clervaux.
Het moge wel duidelijk zijn dat dit de koninginnenetappe is van de Eislek Trail. Het kent wat saaiere stukken wanneer je uit Houffalize stapt en bij het plateau van Bonnerue, maar al de rest is één groot plezier om door te wandelen. Het is moeilijk om een favoriet moment te kiezen, of het nu gaat om een fraaie beekvallei of een prachtig uitzichten op de samenstroming van de twee Ourthes. De rotsachtige bodem naast de oever van de Ourthe maakt deze wandeling wat uitdagender dan vorige etappes, maar dat zullen wandelpuristen zeker kunnen waarderen.
Zaterdag 30 juli
Van | Nadrin |
Naar | La Roche |
Afstand | 18,77 km |
Meters stijgend | 612 |
Meters dalend | 746 |
Wandeltijd | 4u04 |
De parkeerplaats bij het uitkijkpunt van Le Hérou is vrij groot en biedt normaal gezien voldoende plaats om je vehikel achter te laten. Het uitkijkpunt zelf heeft betere tijden gekend en is verboden terrein voor nieuwsgierigen. Dat hield sommigen niet tegen om toch hun geluk te proberen bij deze vervallen toren.
Het eerste uur is naar mijn bescheiden mening het zwaarste stuk van de Eislek Traill. Een kleine bloemlezing wat men kan verwachten. Eerst is er een scherpe afdaling over de rotsen bij Le Hérou waar het opletten is voor schuifpartijen. Vervolgens volg je de Ourthe over een half gedegenereerd pad bezaaid met boomwortels, gevelde bomen en rotsen over een geaccidenteerd parcours. Dan is het tijd om te zweten en te zwoegen bij een klim die wel heel erg steil is. Een stuk over een plateau wordt daarna verdergezet in een afdaling die al even steil naar beneden gaat. Getuige een bord dat waarschuwt voor valpartijen. En als de zestig minuten voorbij zijn, staan er wellicht 3,5 kilometer op de stappenteller.
Het eerste uur is zwaarder dan verwacht, maar is ook wel heel erg mooi. De wilde vallei van de Ourthe doet ieders wandelhartje sneller slaan en sommige van de uitkijkpunten op de route reken ik tot de mooiste van heel België. Als je een zee van groene naaldbomen ziet met daarin verscholen een kronkelende Ourthe dan kan je niet anders dan glimlachen. Een gewaarschuwd wandelaar is er echter twee waard. Door de rotsachtige bodem van deze wandeling - met name de eerste helft - is het toch wel opletten bij neerslag. Het wordt nergens gevaarlijk, maar bij regenweer kan er wel eens (heel) gemakkelijk een valpartij gemaakt worden.
Het tweede uur doet dit nog eens dunnetjes over in een sectie die duurt tot ongeveer kilometer acht waardoor de twee eerste uren van deze wandeling met een beetje gevoel voor overdrijving een tocht door Belgische wildernis genoemd kan worden. Het is immers een rariteit op de Eislek Trail dat je zo'n lang stuk tegenkomt zonder huizen of een asfaltweg tegen te komen. Na de scherpe daling beland ik bij een brug dat een beekje overspant. Deze (droogstaande) beek volg ik totdat het in de Ourthe uitmondt en hier pak ik de draad weer op om naast de oever van de Ourthe te wandelen. Soms is het wat lastiger wandelen, maar zo moeilijk als de eerste passage naast de Ourthe is het zeker niet.
Op dit landbouwplateau gaat het via voornamelijk graswegen naar een ander fraai uitkijkpunt, Les Crestelles. Dit punt biedt andermaal een mooi overzicht over de verschillende valleien van de Ourthe en is een pauze waard. Als je de kans krijgt tenminste, want deze plek blijkt aardig populair te zijn. Via een haardspelbocht wordt een grote daling ingezet en komt de kwaal terug die de gehele Eislek Trail plaagt: het landschap wordt helaas vrij monotoon. Paden transformeren tot tractorpaden die weinig charmant zijn om te bewandelen en het landschap leidt aan een gebrek aan diversiteit. Dat geldt vanaf dit punt tot aan het einde bij La Roche, al zijn de wilde beekvalleien hier nog wel tof om te bekijken.
De trail eindigt bij de brug over de Ourthe waar ook de bushalte Quai de l'Ourthe ligt die me met lijn 15/2 naar Nadrin terugbrengt. Dat was althans de bedoeling, want dan zie ik dat deze lijn niet op zaterdagen in een schoolvakantie rijdt, maar enkel op zondag. Informeer je je dus goed als je in het weekend het openbaar vervoer wil gebruiken! Aangezien er geen taxi's in La Roche zijn, zit er niks anders op om de route in omgekeerde route opnieuw af te leggen, maar deze keer over asfaltwegen om er sneller te geraken.
Zo enthousiast ik ben over de eerste twee uur, zo onverschillig ben ik over de rest van de route. Tot en met kilometer acht heb ik het gevoel dat ik door Belgische wildernis loop in een wandeling die alle elementen bevat wat een Ardennenwandeling zo speciaal maakt. Daarna steekt de typische kwaal van de Eislek Trail op van monotone landschappen en brede paden. Toch is dit een wandeling die je absoluut wil doen, want de eerste twee uur zijn echt zo goed.
Besluit
Over het algemeen blik ik positief terug op de Eislek Trail, maar er zijn toch wel enkele stevige kanttekeningen te maken. Het kwaliteitslabel zorgde misschien voor verkeerde verwachtingen, maar het aantal (half-)verharde wegen lag toch aan de hoge kant. Ook de landschappelijke variëteit in met name het Luxemburgse gedeelte van de trail laat soms te wensen over. Anderzijds heb ik me aangenaam laten verrassen door fraaie passages op heidegebied dat volop in bloei staat deze zomer en heb ik eveneens kunnen verdwalen op mooie graspaden waar ik helemaal alleen op de wereld was.
Het wordt elke dag mooier en voor het echt mooie gedeelte moet je toch in de omgeving tussen Houffalize en La Roche-en-Ardenne zijn. Het sportieve karakter van de Eislek Trail waar wel eens over gepocht wordt, vind je voornamelijk hier. Ondanks de vele hoogtemeters rondom Clervaux zijn de eerste twee etappes niet erg zwaar. De Eislek Trail is kortom een erg degelijke trail, maar mist net dat sprankeltje natuur om andere trails te overstijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten