Het beste WK ooit

 "Het beste WK ooit", zo omschreef Fifa-voorzitter Gianni Infantino het afgelopen WK in Qatar. Hij fulmineerde vooral op de westerse pers die over verscheidene controverses op en over dit WK berichtten. Het gaat over de schrijnende arbeidsomstandigheden van arbeiders uit Zuid-Oost-Azië, containers die moeten doorgaan als luxueuze hotelkamers, Budweiser dat plots geen bier mag verkopen rondom het stadion hoewel dit door de Fifa plechtig werd beloofd en we kunnen nog even doorgaan. Nochtans werd er nog nooit zoveel naar een wereldkampioenschap voetbal gekeken en de zinderende finale tussen Argentinië en Frankrijk eindige op een nooit geziene 3-3 waar de Zuid-Amarikanen het haalden in de strafschoppen. Sportief een hoogvlieger dus, maar extra-sportief op zijn minst controversieel. 

De allergrootste

Of Messi nu de allergrootste voetballer ooit is - figuurlijk dan - is volgens veel sportkranten niet langer een vraag meer. Met de wereldtitel van Argentinië heeft hij eindelijk de felbegeerde trofee in handen en kan niet langer gezegd worden dat Maradonna beter is omdat hij Argentinië hoogstpersoonlijk naar de wereldtitel leidde. Nochtans valt er veel op Messi's inbreng af te dingen. De Argentijn was nochtans goed bij schot met maar liefst zeven doelpunten en toonde zich op 35-jarige leeftijd als een echter meester. Dat neemt echter niet weg dat Argentinië wel bijzonder snel strafschoppen kreeg toegekend van scheidsrechters waarvan Messi er vier omzette. Er kan geargumenteerd worden dat aanvallende teams sneller een strafschop krijgen, maar de nationale elftallen van Brazilië en Spanje kregen bijvoorbeeld veel minder strafschoppen. Een feit dat buitenlandse media snel hebben opgepikt. 

Hoe dan ook blijft Argentinië een verdiende wereldkampioen want het speelde vanaf de 1/8ste finales erg consistent en liet in elke wedstrijd erna fraaie dingen zien. Nochtans zag het er in het begin niet goed uit met een erg onverwachte nederlaag tegen Saoudi-Arabië. Al-Dawsari krulde de bal heerlijk voorbij de Argentijnse doelman Martinez en een gedesillusioneerd Argentinië zag de bui al hangen voor de rest van het toernooi. Dat kwam er dus niet met dank aan Messi en co. 

Andere favorieten

De grootste titelpretendent was echter Brazilië dat tot aan de kwartfinale het beste voetbal van alle landen liet zien. Tegen Kroatië regende het kansen in de kwartfinale, maar Neymar kon na een heerlijk combinatiedoelpunt pas in de toegevoegde tijd scoren. Als een duiveltje uit een doosje scoorde Kroatië ogenblikkelijk tegen en trokken de Brazilianen aan het kortste eind in de strafschoppenreeks. Een verrassing van formaat, want een wedstrijd tussen Brazilië en Argentinië zou een absolute apotheose voor dit WK zijn geweest. Nu ging Kroatië door naar de halve finales waar het eenvoudig werd opzij gezet door Argentinië. 

Frankrijk was die andere gedoodverfde kandidaat en haalde uiteindelijk ook de finale. Sterspeler Kylian Mbappé is meer nog dan Messi de voetballer van dit toernooi met acht doelpunten waarvan twee strafschoppen. De buitenspeler leidde Frankrijk in moeilijke tijden naar de overwinning met een doelpunt of assist en is ongetwijfeld de meest beslissende speler op dit WK, hoewel Messi verkozen is tot beste speler van het WK. In het parcours naar de finale was de clash tegen Engeland in de kwartfinale wellicht de zwaarste. De Fransen haalden het met 1-2 maar de Engelsen hadden wel de meeste kansen om te scoren. Dat deden ze dus niet en zo ging Frankrijk naar de halve finale waar het een verrassend Marokko aantrof. Marokko kon echter geen vuist maken tegen een uitgekookt Frankrijk en de tweede WK-finale op een rij was een feit. In die finale ontbond Mbappé na tachtig minuten zijn duivels en scoorde hij twee keer. In de verlengingen scoorde hij nog op strafschop waardoor hij de eerste speler is die een hattrick maakt op een WK-finale.

Spanje ging er in de 1/8ste finales verrassend uit tegen Marokko. Zoals gewoonlijk hadden de Spanjaarden veel meer balbezit  - en ook kansen - maar dat mocht niet baten. De Noord-Afrikanen hielden de deur hermetisch gesloten en haalden het via strafschoppen. Dat dit geen toeval is, bewijzen ze in de kwartfinale waar En-Nesyri een flater van de Portugese doelman Diogo Costa afstrafte en de 1-0 eindstand optekende. Duitsland verging het nog echter en kon opnieuw niet kwalificeren voor de volgende ronde. Japan versloeg de Duitsers verrassend 1-2 hoewel de Duitsers nochtans de beste statistieken hadden. Ook tegen Spanje en Costa Rica had Die Mannschaft de meeste kansen, maar met statistieken koop je dus niets. 

Ge moogt naar huis gaan

Des te minder er gezegd wordt over de prestaties van de Belgen, des te beter. België was één van de slechts presterende ploegen op dit WK met drie wedstrijden waarin het slecht tot matig speelde. Tegen Canada tekende Batshuayi voor de enige treffer nadat Canada een strafschop gepareerd zag worden door Courtois. Sneu voor de Canadezen, vooral omdat ze de betere ploeg waren. Tegen Marokko was België kansloos en tegen Kroatië - op papier de zwaarste tegenstander - werd er 0-0 gelijkgespeeld. Lukaku miste drie loepzuivere kansen, maar de uitschakeling aan Lukaku verwijten, is klinkklare onzin. De spits komt net terug uit blessure en heeft amper ervaring opgedaan dit seizoen. 

De Bruyne heeft echter wel boter op het hoofd, want hij was heel teleurstellend op dit WK. Andere spelers waren ook erg matig zoals Carasco, Meunier, Witsel en het is niet lang gissen waarom België de uitschakeling verdiende. Symptomatisch voor de selectiepolitiek zijn de basisplaatsen van Vertonghen en Alderweireld die zelfs in de Belgische competitie nauwelijks weten uit te blinken. De vier op negen verbloemt dus veel en het is dus logisch dat Martinez het voor bekeken houdt als bondscoach. Ook Hazard zegt vaarwel, waardoor België dus op zoek mag gaan naar een nieuwe generatie. 

Everton-middenvelder Onana heeft bewezen dat die er is en ook andere opkomende talenten zoals Doku en De Ketelaere gaan op korte termijn (wellicht) meer kansen krijgen. Voor spelers zoals Tielemans en Trossard is het nu tijd om op te staan en te bewijzen dat ze bij de Europese (sub)top horen. Hoewel er dus aan talent moet worden ingeboet, is er nog altijd voldoende talent aanwezig om een rol van betekenis te spelen in het Europese voetbal. Een Europese titel zal er binnen twee jaar niet inzitten - zeker niet met deze verdediging en één spits op niveau - maar een 1/8ste finale moet zeker mogelijk zijn met dit spelersmateriaal. Een plek die het jarenlang ambieerde op een groot toernooi, maar nu willen we er geen genoegen meer in hebben.